BK 10 jaar na dato

Een blog dat ik schreef begin dit jaar.

Kanker heb je voor de rest van je leven zeggen ze dan en lees ik overal. Ik dacht dat dat wel mee zou vallen...

Ik ben immers heel nuchter en als je genezen bent dan is het over en dus klaar, toch? Dit jaar is het 10 jaar geleden dat ik geconfronteerd werd met kanker, Dat eerste jaar telt niet mee natuurlijk, dat is het 'kankerjaar', alle behandelingen zijn bezig dus ja alles is nog kanker en heftig. Het jaar daarna voorzichtig weer opbouwen, emoties hoog, moe en bij iedere tegenslag angst. Maar ook dat valt nog onder de noemer 'logisch en normaal proces'. Toch?

Stoer naar de mammo de eerst jaren met praatjes als: alles is doodbestraald, daar kan never meer kanker groeien al zou die willen! Angst voor herhaling op die plek heb ik dus ook niet gevoeld. Wel op uitzaaiingen elders in het lichaam. Maar ook dat ebt na een tijdje wel weg dacht ik. En dat was ook wel zo voor een tijdje... Druk bezig met andere dingen, mijn leven weer op orde krijgen na alle ellende en tegenslag, voelde ik die angst een stuk minder. Af en toe een uitschieter als een pijntje blijft hangen. Wel of niet naar de dokter...en uiteindelijk jezelf bij de dokter zien huilen omdat je toch een relatie legt met jawel...kanker.

Maar allemaal begrijpelijk, allemaal te hanteren want best snel te relativeren en weer door!

Tot dat ineens je beste vriendin kanker krijgt. What the fuck gaan we nou krijgen! Dit was niet afgesproken mensen. Dit voelt zo oneerlijk! Kanker is best te handelen...als je het zelf hebt!!! Als je zelf degene bent die moet vechten, als je zelf degene bent die zogenaamd de touwtjes in handen heeft. Maar nee nu ben ik toeschouwer en wat doet dat pijn. Toekijken hoe iemand van wie je houdt zo lijdt...wetende dat haar strijd niet gewonnen kan worden en dat wij er allemaal machteloos omheen staan en niks kunnen doen. En in deze tijd van corona ook nog niet eens dichtbij kunnen en mogen komen. Dus M. moet letterlijk alleen vechten. Ik vind dit zo sneu en heftig, het raakt me tot in het het diepste van mijn ziel. Al mijn eigen pijn en onzekerheid wordt weer bloot gelegd en mijn tranen voor haar zijn gemengd met mijn eigen pijn en onzekerheid. Nu pas voel ik wat zij gevoeld moet hebben toen ik ziek was. De angst de ander te verliezen, de onmacht niks te kunnen doen. Afschuwelijk proces.

Kanker is voor altijd, dat voel ik nu heel duidelijk. Je neemt er geen afscheid van al wil je nog zo graag. Onderhuids is het altijd aanwezig en in tijden van onzekerheid of stress steekt het helemaal de kop op. 

Ik ben zo moe de laatste tijd en waar ga je zoeken naar de oorzaak..lichamelijke klachten die maar blijven opspelen; zou dat het zijn? Heb ik toch corona gehad? Of zou er zich ergens een verdwaalde kankercel genesteld hebben? Dokter waarom ben ik zo moe en ik heb pijn links onder mijn ribben in mijn zij. Zullen we longfoto's maken vraagt ze me vriendelijk. Eh...shit...ja doe maar. Het zal mij toch niet gebeuren dat ik word weggestuurd met de mededeling: u heeft geen corona ga maar weer naar huis net zoals bij M. het geval was. Angst speelt door mijn hoofd. Als het maar niet....wat als... Oh my God hoe stop je dat weer? Een hele dag flink gejankt en scenarios voor me gezien, daarna rusteloos wachten op de uitslag en uiteindelijk een lang gesprek met een lieve begripvolle huisarts die verteld dat er geen afwijkingen zijn gevonden maar dat het logisch is dat de angst weer opspeelt in deze omstandigheden en dat de moeheid echt ook van de behandelingen kan komen, verhoogde ontstekingswaarden/bezinkingen van het bloed kan normaal zijn nu... Dus dit is mijn nieuwe normaal dacht ik. en daar heb ik dan bijna 10 jaar voor nodig gehad om dat even echt te laten doordringen en daar nu dan ook naar te gaan handelen. 10 jaar en een burnout en een zieke vriendin verder.. Hoe eigenwijs kun je zijn? Nou zo erg dus....

Nu ik dit hier publiceer is mijn lieve vriendin Michele inmiddels 5 maanden geleden overleden...RIP lieverd.